Parafia Rzeszów – MB Częstochowskiej. Kościół, intencje mszalne, ogłoszenia, historia, grupy parafialne

Pomysł na stworzenie miejsca duchowego w Drabiniance zaczął kiełkować w dekadzie lat 60. XX wieku. Pierwsze kroki w kierunku zorganizowania punktu duszpasterskiego podjął w 1967 roku ksiądz Andrzej Pasterczyk, ówczesny proboszcz parafii Słocina, do której Drabinianka wtedy należała. Początkowo, msze święte odbywały się w domach prywatnych, w tym u Antoniego Miąsika oraz Wiktorii i Pawła Złamańców. Niebawem, dwaj wikariusze ze Słociny, księża Franciszek Rząsa i Marian Daraż, podjęli działania mające na celu wybudowanie małej kaplicy. Planom tym przeszkodziły jednak działania Służby Bezpieczeństwa.

Dzieło swoich poprzedników kontynuował ksiądz Feliks Kwaśny, który zdołał zrealizować projekt budowy skromnej kaplicy. Ta służyła jako miejsce nabożeństw, z ołtarzem w roli centralnej. W 1972 roku, duszpasterską opiekę nad Drabinianką przejął ksiądz Stanisław Mac. Z jego inicjatywy kaplica została rozbudowana o prowizoryczną nawę, pierwotnie zrobioną z folii, a później z płyt pilśniowych. Takie działania spotkały się z represjami ze strony władz, skierowanymi głównie przeciwko księdzu Macowi. Jednakże, rozbudowana kaplica przetrwała i stała się centrum duszpasterskim, a w późniejszym czasie – kaplicą dojazdową parafii pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa.

W roku 1989, ksiądz S. Mac zainicjował budowę nowego kościoła, którą zakończono w rekordowym tempie 100 dni. Nową świątynię, poświęconą 4 sierpnia 1990 roku przez biskupa I. Tokarczuka i dedykowaną Matce Bożej Częstochowskiej, bp Tokarczuk ustanowił kościołem parafialnym. Stała się ona samodzielną jednostką parafialną 27 sierpnia 2006 roku, na mocy dekretu biskupa Kazimierza Górnego, obejmując tereny wydzielone z kilku parafii, w tym z parafii katedralnej. Parafia ta została włączona do dekanatu Rzeszów – Katedra, a jej pierwszym proboszczem został ksiądz Tadeusz Pindara. W 2008 roku rozpoczęto budowę Domu Parafialnego, a w 2016 roku – nowego kościoła parafialnego, co świadczy o dynamicznym rozwoju wspólnoty.