Obecna świątynia, dedykowana Matce Bożej Wniebowziętej, stanęła na miejscu poprzedniego, drewnianego kościoła. Prace budowlane rozpoczęły się 10 lipca 1859 roku. Wnętrze kościoła zdobi wielki ołtarz, dzieło hojności państwa Bronisławy i Ludwika Krzystkiewiczów, którzy nie tylko ufundowali ołtarz, ale także zlecili jego ozdobienie i pozłacenie w roku 1864. W tym samym czasie powstały również dwa ołtarze boczne. Za projekt wszystkich ołtarzy, a także ambonę, konfesjonały i wzory rzeźb odpowiadał ówczesny proboszcz, ks. Walerian Starakiewicz, który także własnoręcznie wykonał wiele z nich. Poświęcenie kościoła miało miejsce w roku 1889, a ceremonii tej przewodniczył biskup J. Glazer, sufragan przemyski.

Kościół ten przeżył trudne chwile w czasie drugiej wojny światowej. W 1939 roku rozpoczęto nową polichromię, którą jednak przerwał wybuch wojny, powodując znaczne zniszczenia. Podczas wojny, aż do roku 1944, świątynia służyła jako schronienie przed bombardowaniami. Tragiczny los spotkał mieszkańców Nienaszowa i okolicznych wsi, wysiedlonych przez Niemców do różnych miejscowości, a wielu z nich wywieziono do pracy w Niemczech. Po wojnie, mieszkańcy powrócili, odbudowując domy i remontując zniszczony kościół.

Prace rekonstrukcyjne obejmowały pokrycie dachu blachą, wymianę okien oraz wykonanie nowych ławek dębowych. W latach 1967-1971 kościół przeszedł odnowienie, a także zyskał trzy nowe dzwony, poświęcone przez ks. Mieczysława Zająca, rodaka z tych stron. Kolejny etap prac renowacyjnych miał miejsce w latach 2003-2007, obejmując zarówno wnętrze, jak i zewnętrzne elewacje kościoła, a także budowę nowej plebanii, która stała się domem dla nowego proboszcza, ks. Jana Gajdy. Ta odnowiona świątynia stanowi dziś serce parafii Nienaszów, będąc miejscem kultu religijnego i centrum lokalnej wspólnoty.