Następca, również drewniany kościół, wzniesiony rok później przez Józefa Ponińskiego, dzierżawcę Malawy, stał na dębowych podwalinach i był kryty gontem, a później blachą. Niestety, ta świątynia uległa pożarowi w 1921 roku, co zmusiło parafian do podjęcia decyzji o budowie nowego, tym razem murowanego kościoła. Pod kierunkiem proboszcza ks. Franciszka Kotuli, nowa świątynia została zbudowana w ciągu zaledwie dwóch lat, od 1921 do 1923 roku, w innym miejscu, co było podyktowane ograniczeniami przestrzennymi poprzedniej lokalizacji. Neogotycki wystrój wnętrza kościoła, również wykonany za czasów ks. Kotuli, stanowił doskonałe uzupełnienie architektoniczne budowli.

Poświęcenie nowego kościoła przez bp. Karola Józefa Fischera w 1923 roku, a następnie jego konsekracja przez bp. Franciszka Bardę w 1931 roku, stanowiły ważne momenty w życiu parafii, podkreślając jej duchową i kulturową odnowę.

Dodatkowym klejnotem w koronie duchowego dziedzictwa Malawy jest kościół dojazdowy św. Marii Magdaleny, położony na najwyższym wzniesieniu regionu. Mimo braku szczegółowych dokumentów historycznych, wiadomo, że na tym miejscu istniała świątynia już w XVII wieku, która ocalała z najazdu Tatarów w 1624 roku. Późniejsze losy kościoła, przeniesienie go do Krasnego, a następnie budowa nowej kaplicy przez księcia Jerzego Lubomirskiego w stylu renesansowym, świadczą o ciągłej trosce o miejsca kultu religijnego na tym terenie.

Dzisiejsza parafia w Malawie, z jej bogatą historią i tradycją, jest żywym świadectwem wiary i przetrwania, pomimo zmieniających się warunków historycznych i społecznych. Odbudowa kościoła po pożarze i konsekracja nowej świątyni, jak również historia kościoła św. Marii Magdaleny, stanowią ważne rozdziały w kronice duchowego dziedzictwa tej wspólnoty.