Historia parafii w Lutczy jest nierozerwalnie związana z rodziną Domaradzkich z Gryfitów, którzy przyczynili się do jej fundacji. Wzmianka o kościele z 1442 roku podkreśla jego znaczenie dla lokalnej społeczności. Kościół ten, będący zabytkiem, przeszedł liczne remonty i rozbudowy, zachowując do dziś wiele elementów architektonicznych z minionych epok.

Na przestrzeni lat, parafia w Lutczy była świadkiem licznych zmian terytorialnych, włączając do swojego okręgu nowe wsie, a także tracąc niektóre z nich na rzecz nowo tworzonych parafii. Mimo tych zmian, wspólnota parafialna kontynuowała pielęgnowanie swojego dziedzictwa, dbając o zabytkowy kościół drewniany.

W 1958 roku rozpoczęto budowę nowej świątyni, która miała sprostać rosnącym potrzebom wiernych. Dzięki determinacji ks. Waleriana Motyki i bp. Wojciecha Tomaki, a później konsekracji przez bp. Stanisława Jakiela, nowy kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca NMP stał się nowym centrum życia religijnego w Lutczy. Projekt architekta Stanisława Ćwiżewicza, wzbogacony o późniejsze modyfikacje, zaowocował budowlą, która harmonijnie wpisała się w krajobraz wsi, stając się jej duchowym i społecznym sercem.

Inicjatywy ks. Władysława Wilka, który nie tylko doprowadził do budowy nowego kościoła, ale także zatroszczył się o odnowienie starego kościoła drewnianego, budowę nowej plebanii oraz zagospodarowanie otoczenia, świadczą o jego ogromnym wkładzie w rozwój parafii. Dzięki tym działaniom, parafia w Lutczy nie tylko zachowała swoje bogate dziedzictwo, ale również rozwinęła się, oferując wiernym przestrzeń do duchowego wzrostu i wspólnotowego życia.