Dębowiec, z pierwszą wzmianką o istnieniu kościoła i parafii pochodzącą z 1328 roku według Jana Długosza, przynależał wtedy do diecezji krakowskiej. W historii miejscowości zarejestrowano kilka pożarów, które zniszczyły poprzednie kościoły, m.in. w 1474 roku podczas najazdu wojsk węgierskich Macieja Korwina i w 1657 roku przy wkroczeniu armii Jerzego Rakoczego. Budowa obecnej świątyni rozpoczęła się po pożarze w 1824 roku i trwała do 1857 roku.

Parafia Dębowiec

Konsekracja kościoła miała miejsce za sprawą bpa Franciszka Wierzchlejskiego, Biskupa Przemyskiego. Kościół w stylu nawiązującym do baroku posiada sufit kasetonowy z polichromią Józefa Bujdewicza, dwa złocone i dwa dębowe ołtarze oraz chrzcielnicę.

Dębowiec otrzymał prawa miejskie od Kazimierza Wielkiego 15 sierpnia 1349 roku, a utracił je w 1934 roku. Miasto było własnością kolejno rodów Myszkowskich, Mniszchów, Siemieńskich, Zborowskich i Ziemiałkowskich, aż do parcelacji i przejścia we władanie gminy. W 1910 roku Księża Saletyni nabyli dwór, budując Dom Zakonny i wznosząc kościół oraz Kalwarię.

W Sanktuarium znajduje się cudowna Figura Matki Bożej Płaczącej, ukoronowana w 1996 roku. W Łazach Dębowieckich w 1985 roku zbudowano kaplicę pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski. W parafii znajduje się również kaplica św. Krzyża z 1869 roku oraz nagrobki kapłanów i rodzin dębowieckich. Do zasłużonych kapłanów należą m.in. ks. Walenty Madejski, ks. Jan Kopystyński, ks. Zygmunt Męski, ks. Franciszek Kasak i ks. Jan Wójtowicz.

W 1973 roku bp Ignacy Tokarczuk przekazał parafię Księżom Saletynom, którzy sprawują duszpasterstwo do dziś. W parafii istniała Gwardia Dębowiecka, odnowiona przez ks. Zbigniewa Czuchrę MS na 670-lecie parafii.