Wieś Blizianka, której początki prawdopodobnie sięgają XV wieku, ma bogatą historię własnościową i duchową. Od samego początku istnienia była związana z rodziną Machowskich. W XVII wieku nastąpiła zmiana właścicieli – wieś przeszła w ręce Jakuba, Gabriela i Mikołaja z rodu Zaklików. W drugiej połowie XVIII wieku częścią współwłaścicieli Blizianki stała się rodzina Zborowskich, co świadczy o dynamicznych zmianach społecznych i własnościowych w historii wsi.

Centralnym punktem Blizianki była drewniana cerkiew, będąca miejscem kultu religijnego. Na północny wschód od cerkwi założono cmentarz, który stał się ważnym elementem lokalnej społeczności.

W 1946 roku, w Bliziance erygowano parafię Podwyższenia Krzyża Świętego. Przed II wojną światową w miejscowości funkcjonowała cerkiew greko-katolicka, do której należało 14 rodzin. Katolicy obrządku rzymskiego należeli w tym czasie do parafii w Niebylcu. Wśród mieszkańców Blizianki były także rodziny mieszane, które uczęszczały zarówno do cerkwi, jak i do kościoła.

Po 1946 roku, w wyniku zmian po wojennych, cerkiew została przekształcona i zaczęła służyć jako kościół parafialny dla wszystkich mieszkańców Blizianki. Jednak ze względu na niewystarczającą wielkość tej świątyni, w 1982 roku podjęto decyzję o budowie nowego, większego kościoła. Prace budowlane, przeprowadzone głównie siłami parafian pod kierunkiem ks. proboszcza Stanisława Krauza, były realizowane systemem gospodarczym. W ciągu zaledwie dwóch lat, mieszkańcy Blizianki zbudowali nową świątynię o powierzchni 527 m2.

Nowy kościół w Bliziance został poświęcony 15 września 1984 roku przez biskupa Stefana Moskwę. Poświęcenie to było ważnym momentem dla lokalnej społeczności, podkreślającym ich zaangażowanie i determinację w budowie miejsca kultu, które służyć będzie kolejnym pokoleniom.

Historia Blizianki jest przykładem głębokiej wiary i zaangażowania lokalnej społeczności, która pomimo wielu zmian historycznych i społecznych, zawsze pozostawała silnie związana ze swoim dziedzictwem duchowym. Budowa nowego kościoła była nie tylko realizacją potrzeb religijnych, ale także świadectwem jedności i współpracy mieszkańców tej małej, ale duchowo bogatej wsi.