Wieś Bieździedza, zlokalizowana w malowniczym krajobrazie Polski, posiada bogatą i fascynującą historię, sięgającą czasów średniowiecza. Pierwsza wzmianka o Bieździedzy pochodzi z dokumentu z lat 1123-1125, w którym wieś ta została odnotowana jako część posiadłości klasztoru tynieckiego.

Ważnym kamieniem milowym w historii Bieździedzy było erygowanie parafii przed rokiem 1326. Już w 1320 roku w miejscowości czynny był pierwszy, drewniany kościół, ufundowany przez Rycerzy Helwigów. Pierwszym proboszczem tej świątyni był ksiądz Adam, znany jedynie z imienia. Niestety, w 1374 roku kościół drewniany uległ zniszczeniu, najprawdopodobniej spłonął.

W latach 1402-1409, dzięki fundacji Helwigów, wzniesiono nowy kamienny kościół, który przetrwał do dzisiejszych czasów. Kościół ten, będący kompleksem parafialnym wraz z kamiennej konstrukcji dzwonnicy oraz murem okalającym przykościelny teren z cmentarzem, został konsekrowany pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej, Najświętszej Maryi Panny, św. Jadwigi i św. Piotra. Uroczystość konsekracji odbyła się 7 stycznia 1453 roku i była przeprowadzona przez biskupa Jerzego, sufragana kardynała Zbigniewa Oleśnickiego.

Na początku XVII wieku, do kościoła dobudowano kaplicę pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny, która została poświęcona 30 sierpnia 1615 roku przez Stanisława Siecińskiego, biskupa przemyskiego. Fundatorami tej kaplicy była rodzina hrabiowska Romerów, która osiedliła się w parafii pod koniec XVI wieku. Kaplica ta, obecnie znana jako Kaplica Matki Bożej Różańcowej, jest jednym z cennych elementów zabytkowego kościoła.

W 1879 roku kościół został dotknięty przez pożar, który zniszczył wiele jego elementów, w tym drewnianą wieżyczkę, powałę, ołtarze, chór i organy. Mimo tych zniszczeń, kościół został szybko odrestaurowany.

Rok 1900 przyniósł budowę murowanej plebanii, a w 1910 roku do parafii przybyły Siostry Serafitki, rozpoczynając działalność ochronki dla dzieci. Parafia Bieździedzy od początku swego istnienia obejmowała również tereny, na których w 1357 roku powstały wioski: Bieździadka, Lublica i Sowina.

Z uwagi na duże odległości między kościołem parafialnym a wioskami Sowina i Lublica, w obu tych miejscach zbudowano kościoły filialne. Obie świątynie powstały staraniem księdza proboszcza Stanisława Karabina. Kościół w Sowinie, poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy, został poświęcony przez biskupa Ignacego Tokarczuka 8 września 1975 roku. Z kolei kościół w Lublicy, pod wezwaniem Matki Bożej Częstochowskiej, został poświęcony przez biskupa Kazimierza Górnego 23 sierpnia 1998 roku.