Kolbuszowa – Wszystkich Świętych. Kościół, intencje mszalne, ogłoszenia, historia, grupy parafialne
Kolbuszowa, po raz pierwszy pojawia się w dokumentach historycznych w 1508 roku, chociaż istnieją przesłanki, że mogła istnieć już w 1392 roku pod nazwą Poręby Wielkie. Parafia w tym miejscu została założona około roku 1523 dzięki inicjatywie rodziny Tarnowskich.
W 1555 roku przy parafii powstał szpital, który funkcjonował aż do roku 1793. Trzy lata później, w 1557 roku, dzięki fundacji Stanisława Tarnowskiego, zbudowano drewniany kościół pod wezwaniem św. Stanisława Biskupa i Męczennika, obok którego istniała kapelania. Przed rokiem 1863, być może już w 1800 roku, ten kościół przeniesiono na cmentarz, gdzie wkrótce został rozebrany. W latach 1890-92 hrabia Zygmunt Tyszkiewicz ufundował na tym miejscu murowaną kaplicę cmentarną, która stoi do dziś. Dodatkowo, w 1604 roku w Kolbuszowej istniała szkoła parafialna.
W roku 1751, biskup krakowski Andrzej Stanisław Załuski zmienił status parafii na prepozyturę, tworząc także kolegium mansjonarzy. W 1766 roku nowy dokument fundacyjny dla parafii został wydany przez biskupa Jana Małachowskiego Lubomirskiego. W owym czasie w pałacu Lubomirskich w Przedborzu znajdowało się oratorium z możliwością odprawiania Mszy św. W pierwszej połowie XIX wieku wybudowano murowaną wikarówkę, która po przebudowie w 1859 roku, służy do dziś jako plebania. Ta budowla została odnowiona i zmodernizowana w latach 1997-98. W 1873 roku powstała murowana kaplica mszalna w Weryni, fundacji Tyszkiewiczów, która również istnieje do dziś. W 1949 roku postawiono wolnostojącą dzwonnicę murowaną według projektu architekta Leona Darłaka, w której umieszczono trzy dzwony z 1639 roku.
W 1925 roku z parafii wyłączono Kupno, gdzie od 1919 roku istniała niezależna placówka duszpasterska. W 1929 roku odłączono także Przedbórz. W 1978 i 1986 roku powstały kolejno parafie w Weryni i Domatkowie. W 1995 i 1996 roku dokonano kolejnych wyłączeń terytorialnych, tworząc nowe parafie.
Świątynia parafialna była pierwotnie drewniana aż do połowy XVIII wieku. W latach 1750-60 książę Janusz Sanguszko zbudował obecny, orientowany, trzynawowy kościół murowany w stylu barokowym, który został konsekrowany przez biskupa Ignacego Krzyżanowskiego w 1766 roku. Pod kościołem znajdują się krypty grobowe Lubomirskich i Sanguszków. W 1852 roku świątynia spłonęła w pożarze, ale została odbudowana. W latach 1929-35 proboszcz Antoni Dunajecki przeprowadził gruntowną przebudowę i powiększenie kościoła według projektu Bronisława Wiktora. W wyniku tych zmian kościół stracił wiele ze swoich barokowych cech. W 1973-74 przeprowadzono kolejną przebudowę prezbiterium według projektu W. Pieńkowskiego, a polichromię wnętrza wykonano w latach 1974-75 według projektu Ł. Karwowskiego. Kościół zachował cztery ołtarze boczne z XVIII wieku w stylu późnobarokowym. W 1998 roku zainstalowano nowe ogrzewanie i klimatyzację, a w 1999 roku położono granitową posadzkę oraz marmurowe schody przy ołtarzach bocznych.
W 2007 roku, biskup Kazimierz Górny nadał świątyni parafialnej tytuł kolegiaty, tworząc przy niej Kapitułę Kolegiacką, a pierwszym prepozytem został mianowany ksiądz prałat Kazimierz Szkaradek.