Osada, która uzyskała prawa miejskie w 1417 roku, posiadała parafię prawdopodobnie już w drugiej połowie XIV wieku, o czym świadczy pierwsza wzmianka z 1425 roku. W latach 1595-1767 funkcjonował tutaj szpital, a szkoła parafialna istniała od 1513 roku.

Dawny kościół parafialny został przekształcony w zbór luterański przez Zofię Pieniżkową, ale spłonął podczas pożaru miasta w 1873 roku. Wcześniej, obok niego, istniał zbór kalwiński, który w 1628 roku został przekazany katolikom. Obecny kościół został zbudowany w latach 1878-1892 według projektu O. Franciszka Pavoniego, przeora dominikanów krakowskich. Niestety, świątynia została częściowo zburzona w 1915 roku podczas działań wojennych, lecz odbudowano ją w latach 1921-1931. Ponownie uległa uszkodzeniom w 1944 roku w czasie wojny, ale została odremontowana. Ostatnia renowacja miała miejsce w latach 1959-1960 pod kierunkiem architekta Józefa Baruta.

Kościół, utrzymany w stylu neorenesansowym, wykonany z kamienia i cegły, z wyjątkiem otynkowanej fasady frontowej, pokryty jest blachą. Jest to budowla trzynawowa z węższym od korpusu prezbiterium, przy którym znajduje się wieża. Ołtarz główny z kamiennym retabulum, z około 1900 roku, zaprojektował Leonard Marconi i zawiera obraz Maryi Niepokalanej autorstwa Jana Styki. W jednym z ołtarzy bocznych znajduje się obraz św. Józefa, dzieło Piotra Stachiewicza. W innym ołtarzu bocznym umieszczono barokową rzeźbę Chrystusa przy słupie biczowania z przełomu XVII i XVIII wieku, słynącą łaskami, pochodzącą z dawnej kaplicy „Pana Jezusa w Więzieniu”, zniszczonej w 1915 roku.

Kościół został konsekrowany 25 maja 1929 roku przez bp Leona Wałęgę, Ordynariusza Tarnowskiego.