Parafia Babice – Trójcy Przenajświętszej. Kościół, intencje mszalne, ogłoszenia, historia, grupy parafialne

W 1792 roku rozpoczęła się era nowego rozdziału w historii sakralnej, gdy podjęto decyzję o budowie nowego kościoła w stylu późnobarokowym. Ta murowana jednonawowa świątynia miała zastąpić poprzednie, drewniane budowle, które nie przetrwały próby czasu i zostały pochłonięte przez płomienie. Inicjatywa ta była możliwa dzięki hojności Katarzyny i Jerzego Pińskich, a także Franciszka Gałgana, mieszczanina, którzy ofiarowali grunty na rzecz kościoła oraz przyległego cmentarza.

Przez lata kościół ten stał się świadkiem wielu zdarzeń, w tym odnowienia przeprowadzonego w 1860 roku przez Eustachego Dembińskiego. Jednakże, niespełna sześć lat później, w kwietniu 1866 roku, świątynia ponownie stanęła w obliczu katastrofy, ulegając pożarowi, który zniszczył dach, okna, organy, stopił dzwony, a także spowodował zawalenie się części sklepienia i fasady. Mimo tych zniszczeń, wielki ołtarz z cudownym obrazem przetrwał, stając się symbolem niezłomności i nadziei.

Odbudowa kościoła była świadectwem determinacji i wiary społeczności, która nie pozwoliła, by ich miejsce kultu zniknęło. W 1904 roku, świątynia oraz ołtarze zostały odnowione, a w 1934 roku dach kościoła otrzymał nowe, blaszane pokrycie, zapewniając lepszą ochronę przed elementami. Wewnątrz, główny ołtarz barokowy kryje w sobie cudowny obraz Matki Boskiej Babickiej, zasuwany dodatkowym wizerunkiem św. Floriana, co ma symbolicznie chronić świątynię przed kolejnymi pożarami. Dodatkowo, świątynia ta jest ozdobiona bocznymi ołtarzami i XVIII-wieczną kazalnicą, która jest unikalnym dziełem sztuki w kształcie okrętu, z figurami św. Piotra i Jakuba.

Muzyka duchowa rozbrzmiewa w kościele dzięki 20-głosowym organom, dziełu lwowskiej pracowni Śliwińskiego z końca XIX wieku, umieszczonym na chórze. Zewnętrzna struktura kościoła jest równie imponująca, z dwiema dzwonnicami, odbudowanymi w 1892 roku przez ks. Józefa Karpińskiego po zniszczeniach, co dodaje świątyni symetrii i uroku.

Przeciwko kościołowi, po drugiej stronie drogi, stoi plebania, której początki sięgają 1804 roku. Mimo że została prawie zniszczona przez pożar w 1808 roku, szybko została odbudowana i przetrwała do dzisiaj, będąc jedną z najstarszych w archidiecezji przemyskiej, a jej ostatnia przebudowa miała miejsce w 2006 roku.

Dziedzictwo i determinacja tej społeczności w utrzymaniu swojego miejsca kultu jest wyraźnie widoczna w ciągłych wysiłkach konserwacyjnych, które zapewniają, że kościół i jego wyposażenie pozostają w doskonałym stanie, służąc jako centrum duchowości i historii dla przyszłych pokoleń.