Przez długi czas, bo aż 350 lat, Zwięczyca nie posiadała własnego kościoła, co znacząco wpłynęło na życie duchowe mieszkańców. Sytuacja ta uległa zmianie w okresie międzywojennym, kiedy to z inicjatywy ks. Franciszka Michalca, wikariusza z Rzeszowa, zbudowano Dom dla Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Budynek ten, mimo późniejszego wykorzystania w trakcie II wojny światowej jako schronienie dla rodzin, stał się zalążkiem przyszłej odnowy parafialnej.

W 1949 roku Zwięczyca została włączona do Parafii Matki Bożej Saletyńskiej, a ks. Bronisław Młynarski podjął się trudu odzyskania części budynku dla potrzeb religijnych. Od Bożego Narodzenia 1970 roku mieszkańcy znowu mogli uczestniczyć we Mszy świętej, co stanowiło ważny krok w kierunku odrodzenia parafialnego. Kulminacją tych starań był akt ponownego erygowania parafii w 1974 roku przez bp. Ignacego Tokarczuka, który powierzył dalsze duszpasterstwo Księżom Saletynom.

Następne lata przyniosły dalszy rozwój i umacnianie się parafii, co było możliwe dzięki determinacji i zaangażowaniu kolejnych duszpasterzy, w tym ks. Romana Sikory, który w 1981 roku zakupił dom i grunt pod przyszłą plebanię. Rozpoczęcie budowy nowego kościoła w 1989 roku, według projektu architekta Romana Gorczycy, stanowiło ważny etap w historii parafii, symbolizując jej ostateczne odrodzenie.

Poświęcenie kościoła w 1993 roku przez bp. Kazimierza Górnego było wyrazem duchowej i materialnej odnowy Zwięczycy, stanowiąc jednocześnie świadectwo niezłomności i wiary jej mieszkańców. Przejście parafii pod opiekę księży diecezjalnych w 2002 roku oraz kontynuacja misji przez Saletynów w innych miejscach podkreśla uniwersalny wymiar służby kościelnej i ciągłość tradycji, które kształtują tożsamość wspólnoty wiernych w Zwięczycy.